“Nee, nee, nee” zegt zij, een vrouw van 42 jaar. “Wat ís dat toch in mij?? Telkens als er iets uit mijn handen moet komen, ga ik iets anders doen. Dan wil ik niet in beweging komen. Ik wil niet dat doen wat nodig is en waar ik eerst wel zin in had.”

Ik ken dat gevoel wel. Zo’n stagnatie kan ons erg dwars zitten. Het voelt voor mij vaak als een strak vlies door mijn hele lichaam: ik wil niet bewegen. Bij mij zit er dan Iets in de weg. Heeft die stagnatie mij iets te vertellen?

Zij zegt “Wat kan ik doen? Mezelf meer onder druk zetten? De hele zaak in de lucht laten vliegen? Ik wil ervan af”.

Ik vraag haar te vertragen: “Het gaat er niet om dat je ergens vanaf komt, maar dat je er naar toe gaat. Heeft het misschien een plek in je lichaam? Kun je er naar luisteren, zonder deze gevoelens te bestrijden? Kun je nieuwsgierig zijn: hoe krijg je met dit gevoel meer contact, wat wil het zeggen die stagnatie? Echt luisteren naar dat deel van jou – misschien een kindstuk.”

Ik denk: misschien een peuter die aan het huilen is, een jong kind dat getroost wil worden? Is het de kleuter die teveel moest presteren – het was nooit goed genoeg. Wat heeft dit kind nodig? Ik zit bij mijn cliënt… zij heeft haar ogen dicht, maar ik zie haar… Dan spreekt zij… het gevoelde wordt ervaren… er komt ruimte.